Dag 10 t/m 15

Dag 10: Rustdag in Speyer

Speyer, 19 augustus

Voor het eerst deze vakantie, is Jacques weer in een opperbest humeur. Toen ik nog sliep is hij aan de wandel gegaan en heeft een activiteit voor de middag bedacht: een techniek-museum en een film van National Geographic over Jeruzalem op een dome-vormig doek. Jacques is ooit zelf in Jeruzalem geweest en heeft mij altijd graag deelgenoot willen maken van deze bijzondere stad. "Schat", zegt hij, "als je deze film gezien hebt, hoef je er niet meer naartoe". Ik vind het een puik plan!

Het ontbijt-buffet is geweldig: diverse soorten broodjes, meerdere soorten kruidenkaas, brie, plakken kaas, vleeswaren, gesneden paprika, tomaten, komkommer, olijven, sappen, allerlei yoghurtsoorten, allerlei fruit, muesli cornflakes, theesoorten, koffie, noem maar op, alles wat je je maar zou kunnen wensen bij je ontbijt is er . . . Of toch niet? . . Jacques mist een gekookt eitje . . . tja, dat kan natuurlijk . . . Gelukkig is dat er op alle andere adressen wel.

Er zijn gezinnen, scholen en trekkersvolk en er is ruimte genoeg. Het is een vrolijke, moderne, grote eetzaal, nee . . . geen eetzaal . . . meer een restaurant . . . Nee . . . ook weer niet. Het is een multifunctionele ruimte, waar je overdag ook met je laptop kunt zitten, een spelletje kunt doen of wat dan ook. Je kunt iets lekkers uit de automaat trekken of koffie, maar als je echt lekkere koffie wilt, kun je die bij de bar bestellen. Deze jeugdherberg is top! Dat dat niet meer kan voor de prijs van vroeger, is logisch. (€ 28,50 p.p. + € 3,50 p.p. toeslag als je geen lid bent).
Je moet nog wel zelf je tafel afruimen en je bed afhalen, maar dat is ook alles wat het vroegere corvee overgebleven is. Het is meer een familiehotel.

We gaan kuieren door het gezellige centrum. Het is niet heel groot. Fijn dat de zon nu schijnt. Het is ongeveer 21 graden. We pikken een terrasje voor koffie en een broodje en later nog een ander voor een sorbet. Alles kalmpjes aan en dan om 3 uur naar de film, die levensecht is en heel leerzaam. Nu ben ik ook in Jeruzalem geweest!

Jacques bezoekt nog de afdeling techniek (vliegtuigen en auto's, die mij toch niet zo interesseren), terwijl ik ga bloggen in tuin van de jeugdherberg. Lekker zo'n relaxed dagje. En zo zonnig!

Dineren kan in de herberg. Gezien de goede ervaring met het ontbijt, hebben we er ons vanmorgen al voor aangemeld. Een uitgebreid buffet met alles erop en eraan voor maar 9 euro p.p. Houden we nog tijd over om te internetten ook.

Na het eten doen we vanuit de openbare 'huiskamer' ons best onze blog te versturen. Jacques loopt me achterna met koffie en wijntjes, precies zoals thuis ("Ik zal het vrouwtje eens verwennen"). We komen er niet helemaal uit, maar met Maaike als operator op afstand, wordt de blog eindelijk verstuurd.

Dag 11: Een glimp

Speyer-Pforzheim, 20 augustus, 82,5 km

Jacques haalt ons wasgoed uit de ketelruimte. Het is daar wel 40 graden, dus de kleren zijn gegarandeerd droog. Nog even internetten, nu het nog kan. En ook de fietsen nakijken: bandendruk meten, oppompen, tandwielen schoon krabben en olie op de ketting. De smeer op onze handen poetsen we eraf met wasbenzine uit het meegenomen mini-flesje en dan wassen we ze binnen nog met zeep. Ziezo, alles frisch und fertich.

Het is inmiddels wel kwart over elf! Aan het begin lijkt de route wat afwisselender te worden. Maar dat is te vroeg gejuicht. Want spoedig komen we terecht op een kilometers lang, kaarsrecht fietspad door het bos. Het geeft nauwelijks doorkijkjes. Wat eentonig en deprimerend. Ik vind het haast misdadig om argeloze recreanten zo het bos in te sturen! Waren we maar in Italië!

Ik mag dan wat verbolgen zijn, de Duitse recreanten blijven beleefd en vriendelijk "Morgen!" of "hallòh!" groeten. Klinkt helemaal niet depressief. Ja, beleefd zijn ze, de Duitsers, en bijzonder aardig. Als je de weg vraagt, rollen er bij het afscheid allerlei wensen uit hun mond: niet alleen 'veel plezier', wat voor ons afdoende zou zijn, maar een hele rits aan al het goede dat ze maar kunnen verzinnen voor het vervolg van onze reis.

Er komen wat bellen in de platte pannenkoek, we gaan een beetje klimmen. Nou ja, soms een beetje veel, maar dat is onze eigen schuld. De weg kwijt en de Mio fietscomputer om raad gevraagd. Die stuurt ons soms een endje om. Deze keer via een helling van 13 procent. Alvast een oefening voor de Alpen. Dat we diezelfde helling weer omlaag mogen, is dan wel weer leuk. Hiiihaaa! Enfin, de klimmetjes geven ons wel direct de beloning waar we al zo lang naar uitkeken: schitterende vergezichten, die zich zowaar kunnen meten met die in Frankrijk! Hier doen we het voor! En af en toe zie ik nu wat meer variatie in de bebouwing. Vakwerkhuizen met luikjes. Zou het dan toch allemaal goed komen?

Het is al acht uur, de laatste loodjes. Dat komt ervan, na zo'n relaxed vertrek. We maken onze laatste klim, een pittige! De jeugdherberg is in een ruïne gebouwd op het hoogste punt van de stad, aan het snel stromende riviertje de Würm. Het is een veel kleinere herberg dan de vorige en van binnen wat minder flitsend. Wel als nieuw , brandschoon en wederom met eigen sanitair. Voor een eigen kamer (met 2 stapelbedden) betalen we een toeslag. Anders zou Jacques bij de jongens moeten en ik bij de meisjes. Het wordt dus toeslag op toeslag en ook betaalde WiFi.

Er zijn maar weinig gasten, twee gezinnetjes en een stelletje. We blijven op honk vanavond. Eten hebben we nog en Jacques haalt er bij de receptie een biertje en een wijntje bij. Gezellig. Het is leuk te beseffen dat we eigenlijk precies diegenen zijn die we altijd waren. Zo zonder de ruis van het werk en de dagelijkse beslommeringen lijkt het precies onze verkeringstijd. Een mens verandert niet. Alleen de omstandigheden veranderen. De kunst is om te proberen de omstandigheden naar je hand te zetten, voordat ze met je wezen aan de haal gaan.

Dag 12: Een dag bezaaid met diamanten

Phorzheim-Tübingen, 21 augustus, 82,5 km

Vanuit de jeugdherberg dalen we de heuvel af die we gisteren beklommen hebben. De tocht zet zich voort langs het riviertje de Würm. Een heel end, maar allerminst saai. We klimmen wat, we dalen wat. Het is hier prachtig! Het ondiepe riviertje kolkt woest over de keien. Het weer is oké. We hebben er zin in!

Strakke, saaie fietspaden zijn verleden tijd. We doorkruisen nu ook de dorpen. Hoe verder we komen, hoe leuker het wordt. In Mühlhausen luiden de kerkklokken. En als ik me inbeeld dat een man sneeuw schept in plaats van grind, waan ik me al in de bergen van Oostenrijk!

En kijk, in Hausen een kapelletje met een bankje in de zon! Een uitgelezen plekje voor de koffie. Het is hier heerlijk, maar Jacques wil er wat al te lang van genieten. Het mag wel, maar of we dan om vijf uur in Tübingen kunnen zijn, zoals Jacques had gedacht, betwijfel ik. Ik probeer hem daarom een beetje op te porren. Jacques zegt quasi verbaasd: "Jij zegt toch altijd dat er in het leven niets te bereiken valt?" Dat is waar, maar ik bedoel dat anders. Wat anderen vinden dat je zou moeten bereiken, kun je aan je laars lappen. De drang die uit jezélf komt, die moet je achterna.
Jacques gaat overstag en doet niet alleen z'n spulletjes in z'n tas, maar haalt er ook iets uit: 't Vaantje van pelgrims naar Rome. Het mag nu op z'n fiets!

We zijn al wat hoger geklommen en zien dus veel meer. Een feest der herkenning, die mooie vergezichten! Als we in Merklingen op een mooi dorpspleintje compleet met keitjes en een romantisch fonteintje stuiten, kan mijn dag niet meer stuk. Zo had ik het ongeveer gehad willen hebben wanneer je een dorpje in komt. En dan het mooie weer. De droomvakantie lijkt werkelijkheid te worden!

Jacques vindt dat ook, want nog geen 10 kilometer na de al uitgebreide stop wil hij alweer gaan zitten, niet omdat hij zo'n trek heeft, maar omdat een mooie conditorei in de historische plaats Weil der Stadt hem zo aanspreekt. Ze verkopen hier niet alleen de heerlijkste broodjes, kaal of belegd, maar ook vele soorten taart en van alles waarvan je gaat watertanden. Er is een zonnig terras, waar Jacques wel wil neerstrijken, het is toch vakantie? Kan zijn Jacques, maar zo komen we er niet. Een meeneem-broodje, oké? Jacques is daarmee tevree.

Het wordt echt een dag met een gouden randje met zoveel moois onderweg! Per ongeluk - we rijden verkeerd - belanden we op een museumroute: hele grappige, grote, verrassende kunstwerken, die we zomaar in de landerijen, telkens onverwacht tegenkomen.

En dan het Natuurpark Schönbuch, een schitterend, sprookjesachtig natuurreservaat, waar we ogen tekort komen. Letterlijk, want terwijl we ons vergapen aan al het natuurschoon, mogen we niet uitglijden over het steentjes pad, dat steeds maar stijgt en daalt.

Als kers op de taart verrijst, net na het park, het cisterciënzer klooster in Bebenhausen. Een vakwerk klooster uit de 12e eeuw met verschillende poorten en bijgebouwen. Te mooi om niet van dichtbij te zien.

Tegen achten rijden we onze eindbestemming binnen, de oude. gerenommerde studentenstad Tübingen. Mijn hart maakt sprongetjes. Wat een heerlijke, lommerrijke, kleurrijke en vriendelijke stad! Grote huizen en overal prachtige bomen. Het lijkt wel de rand van het Vondelpark, maar dan veel vrolijker. De héle stad heeft kleurrijke huizen en een parkachtige uitstraling.

Gelukkig heeft Jacques de kamer al gereserveerd. Een Duits-Russische dame maakt ons wegwijs, om daarna weer de deur uit te gaan. Het is een niet alledaagse, grote kamer met hele grote ramen. In diagonale richting ligt een enorm, Russich aandoend, geknoopt tapijt op een lichte parketvloer. Ook het bed staat diagonaal. Je moet er maar op komen. Het staat erg mooi. Er is een Russische, kleurrijk beschilderde, bewerkte houten deur. De kleuren van de dekbedden en het tafelkleed zijn smaakvol afgestemd op de rest.
Er is een ligbad, maar alweer zonder stop . . . en daar weten wij wel wat op.

De kamer en de stad, ze zijn helemaal top! We reserveren nóg een nachtje en gaan lekker uit eten. Het is vakantie!

Dag 13: Eine wunderschöne Stadt

Rustdag Tübingen, 22 augustus

Het visrestaurant van gisteren was ons telefonisch door de eigenaar van het appartement aangeraden. Goede tip. Niet alleen lekker eten, maar ook stijlvolle entourage: houten vloer, houten lambrizering, antieke meubels, okerkleurig plafond met wijntaferelen. Net een museum.

En nu hebben we de hele dag vrij. Voor hartje centrum hoeven we alleen de straat uit. En ook het oude klooster is daar, op een berg. Nadat we daar samen heen gelopen zijn, gaan we elk ons weegs. Ik blijf nog wat in de mooie kloostertuin. Het is een romantische plek om te bloggen, hoog op die berg, met uitzicht over de stad.

Later samen het centrum in, de statige, pastelkleurige vakwerkhuizen bekijken. In de etalages van antiekwinkels staan bijzondere meubelstukken. Veel andere zaken hebben hun waar ook uitgestald in antiek. Het zijn chique zaken.
De trappen rond de kerk hebben dezelfde functie als bij ons de Dam. Een losse, gezellige sfeer hier, met studenten en toeristen. Fijn dagje!

Dag 14: Hutje mudje

Zaterdag 23 augustus, Tübingen-Sigmaringen, 75 km

"Je man is in topvorm vandaag!", roept Jacques vrolijk als hij opstaat. En ja, dat wil ik geloven. Z'n social media gedrag getuigt ervan. Beter zo. Die energie kan hij gebruiken. Vandaag krijgen we voor het eerst een serieuze klim: de Schwäbische Alp, 4 tot 7% over een afstand van 4 km. Op de hele route tot nu toe, hebben we alleen wat korte klimmetjes gehad. Tegen de tijd dat we buiten adem hadden kunnen raken, waren we al weer boven.

Maar ook deze 'serieuze' klim valt enorm mee. Geen lucht tekort, geen verzuurde benen. Maar de echte Alpen moeten natuurlijk nog komen!

Het hoogste punt is nog maar 737 meter en het landschap is al schitterend. We rijden wel weer een stukje verkeerd, maar hebben daarmee een prachtig stukje natuur extra te pakken. Een verstild landschap als van de Sound of Music. Het lijkt wel de hemel!
De tocht is echt afwisselend: bos, golvend land, alles. En een snelstromend beekje dat ons vergezelt, met kristalhelder water en felgroene waterplanten. Zo mooi, zo mooi!

Op wat kleine buitjes in de middag na, hebben we heel aardig weer. Het is alleen best kil vandaag. En uitgerekend deze dag hebben we stoer willen doen door het nog maar eens op een camping te willen proberen. Niet in een tent, maar in een hut, op een stadscamping in het centrum van Sigmaringen. We rijden aan op de Donau. Een mooi kasteel verrijst als baken in het centrum van de stad. We zijn benieuwd naar onze hut op de camping . . .

We hebben heus getwijfeld, want Sigmaringen heeft ook een Jeugdherberg waar we fan van zijn. Maar een hut is avontuurlijker. We willen het geprobeerd hebben. Het zal toch echt comfortabeler zijn dan een tent. Er zijn alleen geen dekens, is ons gezegd toen de zon nog behaaglijk op onze bol scheen . . . . Op dat moment hadden we ons kunnen bedenken, maar dat deden we niet, expres . . . Stilletjes lijkt het ons een uitdaging te zien in hoeverre we ons met de meegenomen outillage kunnen redden. 't Zou toch een prestatie zijn als we heerlijk sliepen?
. . . Uh, zijn we nu zo hardleers of zoeken we moeilijkheden?

't Is echt schrikken. Hut nummer 4, type Gamma, met twee stapel-veldbedjes, een tafel en twee stoelen, staat ingeklemd tussen nog zes in u-vorm opgestelde andere hutten. In het midden is een vuurplaats, waar wat jonge mannen een barbecue aan het voorbereiden zijn . . .
We kijken elkaar aan, halen onze schouders op en lachen. Hiermee zullen we het moeten doen. Kijken wat de nacht ons brengt . .

Niet veel goeds, blijkt, maar wel stof tot nadenken . . . over al die arme vluchtelingen die in tentenkampen moeten zien te overleven in koude nachten.
We proberen het echt, ons warm te houden met alle kleren die we maar bij elkaar kunnen rapen, tot en met de poncho's aan toe . . . Het is veruit de armoedigste nacht uit ons leven!

Dag 15: Am Obstgarten

Zondag 24 augustus, Sigmaringen-Bitzenhofen, 67 km

Verkleumd kruipen we uit onze lakenzakken, maar zodra we gaan bewegen, gaat het beter. We hadden het gewoon niet slechter kunnen uitkiezen. Het is uitzonderlijk koud. Zó koud, dat we onze dons gevoerde jasjes vanochtend ook op de fiets aanhouden. Dat is echt nog niet eerder vertoond.

Hebben we spijt van dit avontuur? Mwoah, dat niet . . het was best hilarisch. We kunnen er later vast om lachen hoe we als ijsklompen uit de sponde kropen op de ochtend van onze 35-jarige trouwdag.

Het groepje vrienden van de barbecue, die tot een uur of twee buiten zaten, hadden een vrijgezellenavond. Het zijn aardige jongens. Ze hebben onze 70+-jarige buurvrouw, die in Tübingen theologie heeft gestudeerd, gisteravond liefdevol van gegrilde worstjes voorzien. Nu slaapt ze nog, maar Jacques heeft haar gisteren wel al verteld dat het vandaag onze trouwdag is. En dat vertelt hij aan iedereen die het maar horen wil, dus nu ook aan de vrienden.

"We leggen de lat vandaag niet te hoog bruidje", zegt Jacques. En ja, het mag dan een koude start zijn geweest, we gaan er vandaag wel een feestdag van maken!

Ook de mevrouw van de electrische fiets mag het weten. Dat gaat zo:
Langs de Donau worden we gepasseerd door een vrouw die bij de hellingen bewegingloos op haar fiets zit. "Dan heeft ze een electrische", weet ik "daarom schudt ze niet heen en weer". Jacques wordt nieuwsgierig. Hij trapt wat harder en gaat naast de vrouw fietsen. Belangstellend informeert hij naar haar fiets. De accu gaat maar liefst 150 kilometer mee. Dat is nog eens wat anders dan een accu van de NS!
De conversatie gaat verder: "Meine Frau und ich sind heute 35 Jahre verheiratet. Ich gucke heute nicht nach andere Fraue". Het paradoxale van de situatie heeft Jacques waarempel niet door: hij vraagt of hij mag tutoyeren en blijft gezellig keuvelen. Gisella rijdt nog kilometers met ons mee, totdat ze een andere kant uit moet . . . Jacques heeft haar e-mail adres op zak . . . en wéér een vriendin erbij!
Hij is in z'n element, m'n man. Alleen het Rome-vlaggetje heeft hij van z'n fiets gehaald . . . Hij weet het nog niet, Rome . . Venetië klinkt ook leuk.

Aan uitzicht vanmiddag geen gebrek: bossen, landerijen, beekjes, fruitbomen zomaar aan de openbare weg, roze springbalsemien die zo mooi is, maar zo vreemd ruikt.

De overnachting mag op onze trouwdag iets minder avontuurlijk zijn. Daarom is 'Hotel Am Obstgarten' in Bitzenhofen vanmorgen al gereserveerd. In het hart van een soort Betuwe ligt het. Mooi hotel, voortreffelijke keuken!
Rozig van het fietsen en van het wijntje genieten we met volle teugen van het bruidsmaal. De ontberingen van vannacht zijn we allang vergeten.