Dag 16 t/m dag 21

Dag 16 - De grens is bereikt...

Maandag 25 augustus, Bitzenhofen - Bregenz, 58 km

Ik weet niet of het een verworvenheid is, die social media. Jacques vindt overduidelijk van wel. Hoe het ook zij, het kost een hoop tijd. Tegen elven kunnen we pas weg. Ik stel voor dat Jacques z'n correspondentie doet als ik slaap. Hij is tenslotte uren eerder wakker dan ik.

De zon schijnt door een dun wolkendek. De temperatuur is heel anders dan gisteren, de dag van het avontuur met de hut. Aan de horizon zien we de Alpen. Maar vandaag laten die ons nog met rust. Wij gaan eerst (op ca. 400 meter hoogte) langs velden en wegen met appelboomgaarden links en rechts. Gedrongen leibomen, barstensvol felrood fruit, staan precies zo in rijen als druiven.

En daar is dan de Bodensee: een heel groot meer met de Alpen op de achtergrond. Het is alsof de bergen uit het meer oprijzen en overgaan in de lucht, zo heiïg is het. De zeilboten maken er een compleet stilleven van (met windkracht 1).

Verderop langs de Bodensee wordt het toeristisch. Overal pensions, hotels en veel groen, heel veel groen. Veel fietsen zijn er, ook electrische, waaronder electrische mountainbikes! Vast vaak gehuurd. De mensen zijn hier op vakantie. Iedereen kan fietsen, jong en oud, e-bikes alom! Leve de techniek.
Aan onderling groeten doet men niet meer. Daarvoor zijn we met te veel . . .

De grens komt onverwacht. Bregenz! Jacques omhelst me. "Schat, we zijn helemaal naar Oostenrijk gefietst, een mijlpaal!".
Ik ben heus blij dat hij er zo blij mee is. Maar stilletjes vind ik het niet zo'n prestatie. Wat hebben we nou nog aan bergen gehad? Een paar pukkels in het landschap, meer niet. Nee, Italië wordt pas mijn mijlpaal.

Evengoed vieren we die van Jacques op een pier. Een pier in de Bodensee. Die weidsheid, het water, de bergen en de lucht. Wij zitten er midden in. Het geeft Jacques' mijlpaal iets speciaals. Welgefeliciteerd!

De JUFA, zoals de Jugend/Familien hotelketen in Oostenrijk heet, is vol. Niet erg, want de kamers kosten hier € 120 - !
Het meisje van VVV, die gelukkig nog open is, schudt bedenkelijk haar hoofd. Alles is vol. Wat uiteindelijk nog vrij blijkt, is duur. Duur, daar houden wij niet zo van; tenslotte zijn wij trekkers. Mooie panorama's hebben we de hele dag door. Daar willen we niet voor betalen.

Via booking. com regelt Jacques iets voordeligers: € 85,- een wereldprijs in Bregenz. Met Mio even zoeken waar het is en dan zijn we na een rondje weer waar we vandaan kwamen: pal naast de JUFA, aan de rand van het centrum!
Er is niemand thuis, maar er hangt wel een telefoonnummer om te bellen. De sleutel komt slim met een code uit een kluisje. Kamer spik en span, keuken erbij, sanitair gedeeld, macht nichts. De andere gasten gaan al de deur uit.

Wanneer ik na het douchen in mijn avondtoiletje (lees: multifunctioneel gazen tuniekje dat ik 's nachts uittrek) en met nat haar in de sponde zit te bloggen, wordt er op de deur geklopt. Ik stuur Jacques de gang op, waar hij gezellig blijft socializen met eigenaar Stefan en z'n Japanse vriendin die het geld komen innen. Als alles ongeveer besproken is, waaronder natuurlijk ons 35-jarig huwelijk, wil Jacques "die Braut" toch graag even aan Stefan voorstellen. Een man van minstens 150 kilo steekt bescheiden zijn hoofd om de hoek, loopt naar mij toe en schudt me hartelijk de hand. Hij vindt ons wel stoer met dat fietsen. In Ősterreich zeggen ze: "mit solch eine Frau kann mann gut Pferde stehlen!" (Oftewel: 'is het goed hazen vangen'). Voel ik me toch gevlijd ;)

Dag 17 - De héle dag regen

Dinsdag 26 augustus, Bregenz-Bludenz (en verder), 86 km

De voorspellingen voor vandaag zijn niet best: de hele dag regen! Vluchten kan niet meer.
Maar ach, het is hier héél mooi en dat maakt een hoop goed! Kolkende rivieren die uit de bergen samenkomen, prachtige meren, oude bomen, solitair op het gemaaide gras. Kasten van huizen, tot in de puntjes verzorgd en gedecoreerd: een schildering op de muur, een beeld in de tuin, lantaarns bij de deur, grappige spulletjes voor een persoonlijke noot, plus een zee van bloemen! Ja, de Oostenrijkers zijn een super-net volkje. Die gooien er niet met de pet naar.

Neem ons dan! Wij modderen maar wat aan, zeker vandaag! Koffie halen we uit de automaat bij de Spar, daar staan we droog. De lunch doen we onder een viaduct. Allerminst chique. Toch vinden we het een leuke dag. Gek wel, maar het ís zo.

De route is mooi en het hout ruikt zo heerlijk. Oostenrijk en hout kun je in één adem noemen. Gezaagde stammen liggen langs de bossen, klaar voor transport. En overal ligt een berg hout in de tuin.

Feldkirch is de belangrijkste plaats van Vorarlberg. Moeten we iets mee doen. We pikken een (overdekt) terrasje en bekijken het oude centrum.

Ik kom ten val als ik half lopend, met m'n fiets nog tussen m'n benen, een beetje al te scherp keer. M'n stuur klapt 180 graden om, m'n fiets valt . . . met mij erbij. Eén been zit klem tussen voorwiel en frame.
Jacques is niets vermoedend uit het zicht verdwenen, richting Dom, mij hulpeloos achterlatend met beide handen en voeten steunend op de keien en m'n billen in de lucht. Ik kan geen kant op. Het lijkt wel het spel Twister! Ik moet toch echt zo blijven staan, anders breek ik m'n been.

Een vrouw parkeert kordaat haar auto midden op de weg. Ze snelt op me af en trekt me overeind. Maar dat doet pijn! Ik stribbel tegen en roep: "Au, mein Bein, mein Bein!" (Ze gaat m'n been toch hoop ik niet breken?) Al snel ziet ze hoe het technisch in elkaar zit en draait ze het voorwiel weg. Ik ben gered! Vielen Dank!

De Alpen komen steeds dichterbij. De nevel om de toppen doet onheilspellend aan. Maar tot Bludenz valt er nog weinig te klimmen. En Bludenz, dat is ons doel.
Via booking.com hebben we er een kamer (€ 79,-) in een JUFA hotel geboekt (Jugend/Familien hotel). Dat lijkt ons gezellig. Alleen gek dat noch Mio, noch Tomtom het adres kennen . . .
Een taxichauffeur beweert dat het nog tien kilometer omhoog in de bergen is, in Montafon, buiten Bludenz. Tien kilometer? In de bergen? Nee toch? De pijp is echt leeg, het is zes uur en het regent nog.

Ik begin hem te knijpen. Ik heb visioenen van twee kwetsbare fietsers die geschept worden op een autoweg. Het staat me nog helder voor de geest hoe griezelig ik het vond, onze eerste wintersportreis naar Warth met de auto langs haarspeldbochten in het donker de steile bergen op. Automobilisten hebben wel wat anders te doen dan op fietsers te letten.

Jacques maant mij tot kalmte: "Als het onze tijd is, gaan we. Eerst maar snel een hap bij de Turk". We staan er pal voor en het is etenstijd. Van het héérlijke maaltje bij de vriendelijke Turk kom ik weer bij zinnen.

Dan maar omhoog, er zit niets anders op. Ik behang ons met alle signaalkleuren en knipperlichtjes die ik maar vinden kan en werp me in de strijd. Strijd? Ha, ha, niets daarvan . . .
Het wordt een super-veilige tocht over een fietspad, dat lang zo steil niet is als we vreesden. En we kijken onze ogen uit: de prachtige buitenwijk van Bludenz geeft riante huizen te zien, waar robots het gras maaien van piekfijn verzorgde tuinen.
De natuur is puur. Bergbeken storten zich van alle kanten in het ravijn. Het is een cadeautje, dit traject!

Veilig en wel in het JUFA-hotel, een hypermodern toevluchtsoord voor jong en oud, voelen we ons direct thuis. Vaders en moeders loungen met baby's op schoot, kinderen spelen in het houten klimparadijs, veertigers zitten te computeren, de bar is open. Het is hier gezellig!

Onze kamer is een luxe hotelkamer met een bamboe houten vloer en normale bedden. Veel licht hout. In Oostenrijk is alles rijk! Oosten - rijk.

Dag 18 - Elk nadeel heb z'n voordeel

Woensdag, 27 augustus, Montafon-Stuben, 37 km

Laten we ons maar geen illusies maken. Voor vandaag is er weer veel regen voorspeld. We zien het al als we wakker worden. Hè get!

Jacques heeft nog veel te 'whatsappen', of wat hij ook allemaal doet. En dan is het zomaar elf uur. Hij ziet er geen kwaad in, maar ik zie dat anders. De Arlbergpass (1800 m) staat op het program. Denkt hij soms dat dat vanzelf gaat? Zo komen we toch niet boven?

Met Jacques' zadel verstellen en een schroefdraad die dol raakt, is het half één als we vertrekken. Waarachtig breekt de zon dan door en kunnen we droog op pad. Jacques kijkt me triomfantelijk aan: "Zie je wel? Elk nadeel heeft z'n voordeel!" Vooruit, dat is ook wel weer waar. We zien wel waar het schip strandt.

Het eerste stuk valt mee, na Klösterle wordt het menens. Kuitenbijters zijn het, die klimmetjes. We zwoegen met een snelheid van 6 á 7 km per uur. . . .
Na 37 km en een heel stuk hoger (op 1400 m), smeren we een broodje op een bankje aan een weids plein, dat gedomineerd wordt door het karasteristieke Hotel Post. Een groot hotel bepaalt vaak het gezicht van een dorp. Dit dorp spreekt ons aan . . . Stuben. Het is zonnig, de bergen zijn schitterend, de koeien hebben bellen om. Echt idyllisch.

Na een praatje weten we dat het dorp 40 huizen heeft en dat Lech en Warth dichtbij zijn. Dichtbij? Vanaf deze plaats? Echt?
En nog goed te bereiken ook, elk uur gaat er een bus!

M'n bloed gaat sneller stromen. Ons geliefde Warth, waar we geskied hebben in een ver verleden. Wel drie keer, ook met de kinderen. Lief, klein dorp, hoog in de bergen, wat zouden we je graag weer zien!

We zijn vastbesloten: hier overnachten we, in Stuben!

Booking.com weet een skihut voor € 40,-. Aantrekkelijke prijs, angstige associaties. "Hebben ze dekens?", piep ik. Jacques denkt van wel. Met één druk op de knop 'verzenden' is de hut geboekt. God zegen de greep! Nu zoeken waar het is . . . en hopen op dekens . . . . .
De accommodatie overtreft onze stoutste verwachtingen. Het is een droom!

Het oude en authentieke chalet van drie verdiepingen hoog, met veel kamers, veel wc's en veel douches, is een huis met een ziel. Alles is van hout: houten trappen, houten vloeren, houten wandbetimmering, houten plafonds, houten bedden (met dikke dekbedden!) en een enorm houten balkon op het zuiden.

'Kansen komen maar stilletjes voorbij, luister daarom goed . . . ' speelt er door m'n hoofd. En blijkbaar ook door dat van Jacques. We boeken direct nóg een nachtje. Laat de Arlbergpas maar wachten. Morgen nemen we een zijsprong, naar Warth!

Dag 19 - 'Ons' Warth

Donderdag 29 augustus, rustdag Stuben

De zon staat al vroeg op het balkon. Mooi, dan kan de was drogen en gaan we buiten ontbijten. Zulk mooi weer hebben we de hele reis nog niet gehad. We zitten hier op dit Oostenrijkse balkon (10 x 3,5 m) met al die bergen om ons heen waarachtig als God in Frankrijk!

Jacques heeft, toen ik nog sliep, al geïnternet in het luxe hotel aan de hoofdweg. Ons chalet hoort erbij, al ligt het er niet naast. We hebben er gisteren de sleutel gehaald en ook lekker gegeten.
Nu weet Jacques dat de skihut 's winters € 120,- per kamer kost. Ik vind het een grote grap. 's Winters zit het huis vol en wij zitten hier nagenoeg in ons eentje voor een bodemprijs (nagenoeg, want ook al zien we niemand, er klinkt soms gestommel).

's Morgens drinken we koffie op het hotelterras met bediening van dames in Tiroler jurkjes, 's middags brengt de bus ons langs haarspeldbochten verder de bergen op. Het uitzicht is weergaloos, maar hemeltje lief, wat is de weg steil! Is het wel te doen voor een fietser? Het zal wel, . . . want daar gaat er een!

Dan slaat de bus linksaf naar Warth (De weg naar de Arlbergpas gaat rechtdoor). We passeren de wintersportplaats Zürs en in Lech moeten we overstappen. Eerst hier maar een uurtje rondkijken. Goed voor onze algemene ontwikkeling.
Het is best een grote plaats, Lech, en heus gezellig met al die wandelaars, de mooie winkels en het leuke marktje met handgemaakte spullen. Maar 't is wel druk met al die toeristen.
De VVV weet te vertellen waar ons koninklijk huis 's winters vertoeft: Hotel Post aan de doorgaande weg. Ik neem een foto van Jacques voor de deur. Die is voor hem vast net zoveel waard als de pelgrims stempels die hij spaart.

Spannend om verder met de bus naar Warth te gaan. Bij elke bocht kunnen we het dorp verwachten. En ja, . . . daar verschijnt het voor onze ogen, eerst in de verte als kleine huisjes in het groene gras, dan dichtbij. Onze harten gaan open bij het zien van bekende namen: Hans Huben, Haus Hubertus, Wiltrud Drexel, Haus Fritz, Biberkopf, Alpenblick, Wartherhof. We hebben overal connecties mee. We hebben er skiles van gehad, er geslapen, gegeten of gewoon mee gepraat.
En daar is het lieve kerkje. Toen nooit binnen geweest, maar nu even zien. Een verrassing, wat mooi! En kijk de Spar! En verderop de skiliften. Die gebruiken ze nu voor wandelaars!

Druk is het niet, integendeel. Warth is even gemoedelijk en rustig als toen. Toch is de tijd er niet stil blijven staan. Veel hotels zijn (veel) groter gemaakt en gemoderniseerd. 'Wellnesscentrum' staat er op Wartherhof. Er zijn ook hotels bij gekomen. Maar aan het karakter van het dorp is weinig veranderd. Wat een geruststelling!

We nemen een drankje op het terras van het dorpscafé (bediening in Tiroler jurkjes) En daar is wél wat veranderd: kop cappuchino € 3,90, glas bitter lemon (geen flesje) € 4,90!

Op de weg terug, en met Maaike's hints indachtig, slaat bij mij ook de twijfel toe. Wat een heerlijke dag was dit. Dat smaakt naar meer. Eigenlijk moeten we vaker ergens een dagje kunnen blijven. Maar dan is Rome echt te ver. Jacques ziet het goed. Venetië is ook een mooi doel!

Dag 20 - Over de Arlbergpas

Vrijdag 30 augustus, Stuben - Ried, 62 km

Vandaag moeten we er aan geloven . . . de laatste en steilste klim naar de Arlbergpas. Meteen om de hoek van het dorp stijgt de weg flink. Het is nog niet warm, maar we raken verhit en pellen onze laagjes stuk voor stuk af. We lijken wel uien!

We kunnen het wel, maar het valt toch niet mee. "Kom op vrouwtje, als je hard trapt, ben je snel boven". Ja, ja, het zal wel. Jacques klimt iets sneller dan ik. Ik trap liever rustig en gelijkmatig. Dan houd ik het langer vol. Lettend op het aantal kilometers per uur weet ik hoe snel we stijgen. Bij 6 km/uur is het doorgaans 6 á 7 procent, bij 5 km/uur 9 á 10 procent. Het laatste komt nu het meest voor. Rustig, rustig draaien met de pedalen en blijven ademhalen. Dan komt het allemaal goed.

We passeren het bord 'Warth linksaf' en klimmen daar rechtdoor. Haarspeld na haarspeld komen we hoger. En ja, de aanhouder wint. Daar is St. Christoph, 1793 meter. Bravo!
Zó ver was het laatste stuk nu ook weer niet, slechts zes kilometer lang. Naar Santiago zijn we pas écht de proef gesteld. Wát een leerschool was dat!

Er komen twee dames op een racefiets boven, landgenoten. Ze zijn in Bregenz begonnen en hebben een absoluut miniumum aan bepakking bij zich: 1 setje fietskleding en 1 setje burgerkleding. Na het wassen 's avonds. föhnen ze het droog! Ze wijzen naar twee Duitse racefietsers achter hen die vijftien kilo in een aanhangkarretje meeslepen. Ze moeten er niet aan dénken!! . . O nee? Dan doen wij ook iets verkeerd. Zó ver zitten wij niet af van dat gewicht. Het kán dus echt minder, véél minder!

Eerst feestelijk koffie met gebak en dan dalen . . . en dalen . . . . en dalen. Altijd spannend om te zien hoe hard dat gaat. Topsnelheid 56 km/uur, héél even maar . . . voor de kick, anders vliegen we uit de bocht.

Gelukkig hebben we onze laagjes weer aan gedaan, want het voelt nu een stuk kouder. We passeren Sankt Anton en Pettneu, plaatsen die we herkennen. Dan moeten we dus destijds langs die kant omhoog zijn gegaan naar de wintersportplaats Warth.

In de behoorlijk grote plaats Zams wil Jacques langs een fietsenzaak om de diagnose te laten stellen van het getik in mijn voorwiel. Ik heb er geen last van, maar het klinkt wel raar. Beter weten wat het is. We moeten nog ver en fietsenwinkels zijn in Oostenrijk zeer dun gezaaid. Hier is er één volgens de VVV : een speciaalzaak met de modernste racefietsen en mountainbikes, dus die zullen ons wel kunnen helpen.
Het blijkt dat een verwaald kogeltje de behuizing van de kogellagers uitgesleten heeft. Een nieuw wiel is de enige remedie (gelukkig hebben ze één Shimano wiel in mijn maat). Het lijkt ook een prestigekwestie om mijn Koga in goede staat te brengen. Ze kennen het merk goed en zijn zichtbaar trots me als tevreden klant weer op weg te kunnen sturen.

Door het oponthoud bij de fietsenmaker is het wel later geworden en komen we niet tot Pfunds, waar we een jeugdherberg in gedachten hadden. Dan booking.com maar raadplegen. In Ried (924 m hoog) kunnen we terecht in Hotel Belvedère. Een typisch Oostenrijks en luxe hotel voor de last-minute prijs van € 80,- (i.p.v. € 120,-).

Prima de luxe betekent helaas vaak wat stijfjes. Dat merken we ook als we 's avonds in de bar wat gaan drinken. Mooie bar, schitterende designmeubels, chique sfeer, maar de ziel is echt nergens te vinden!

Toch wordt het gezellig. Een veertiger uit Dresden komt een praatje maken als wij onze route zitten te bestuderen. Hij heeft ook eens vijf dagen gefietst: route uitgestippeld, overnachtingen geboekt en gaan met die banaan. Het was een race tegen de klok geweest om telkens op tijd aan te komen. En de Duitse fietspaden: alleen natuur, verder niets! Om gek van te worden!
Ongelovig keek hij ons aan dat we niets van tevoren boekten. Met internet was hij niet zo bekend, dat was meer iets voor zijn kinderen.
Twee vermoedens van mij zag ik bevestigd: dat Duitsers niet zo vertrouwd zijn met internet en dat de fietspaden in Duitsland niet leuk zijn. Deutsche gründlichkeit. Tot in de puntjes verzorgd, maar de ziel verkwanseld.

Dag 21 - Reschenpas naar Italië!

Zaterdag 31 augustus, Ried (O) - Malles Venosta (I), 68,5 km

"We leggen de lat vandaag niet te hoog vrouwtje!", klinkt het monter. (Heb ik dat niet vaker gehoord?) Jacques is nog volop aan het corresponderen. Z'n telefoon is er letterlijk oververhit van geraakt. Daarom zet hij hem uit voordat hij verbrandt. Goed zo.

Bij vertrek om half elf van Hotel Belvedère vragen we Mio om raad voor de aansluiting op de route. Mio zegt 'keer om', maar een man in de verte fluit ons terug. "Tösens? Fietspad nemen, niet de autoweg! Het fietspad bestaat nog niet zo lang". Aardige, meelevende man.
Ja, het fietspadennetwerk is hier tiptop in orde en niet zo rechttoe-rechtaan als in Duitsland.
Nu komen we langs Pfunds waar we afgelopen nacht hadden willen slapen. De jeugdherberg blijkt dicht in de zomermaanden! Wintersportgebied. Goed dat we het gisteren niet haalden.

De blauwgroene, woest stromende Inn vergezelt ons vandaag. Die ondiepe rivier kolkt prachtig over en om de grote keien. Schitterende kleurencombinatie, het blauwgroen van het water met de grijstinten van de keien.
Langs diezelfde Inn krijgen we een klein stukje Zwitserland te befietsen, heel kort. Daarom even aandachtig voor gaan zitten met koffie uit onze vriend 'Thermos'. Jaah, even Zwitserland proeven (beetje drama mag wel).

Bij Nauders (drielandenpunt Zwitserland, Oostenrijk, Italië) is nog een echte douanepost, omdat Zwitserland niet bij de EU hoort. Echte douaniers, ze bestaan nog.
We hebben dan al aardig wat geklommen, maar nu begint het échte werk. Steil omhoog naar de Reschenpas, de poort naar Italië! Een zes kilometer lange weg met een hellingspercentage van 7 á 8 procent slingert zich langs 11 genummerde haarspeldbochten omhoog. Het is weer hetzelfde recept: laagjes afpellen, doortrappen en blijven ademhalen. Luctor et emergo!
Jacques gaat voorop. Gelukkig is het dun bewolkt en krijgen we wat kleine spatjes. Kunnen we goed gebruiken op ons bezwete lijf.

Met elke haarspeldbocht zijn we weer veel hoger en zien we de douanepost dieper in het dal liggen. Het gaat puik. Jacques denkt dat ons lichaam de training op de harde schijf heeft staan. Kan best zijn.

Onze overwinning vieren we met koffie en apfelstrüdel bij het restaurant op Norbertshöhe. De Reschenpas ligt nog 70 m hoger, zien we daarna, maar dat mag de pret niet drukken. De Reschenpas komt vanzelf, het feest is vast gevierd.

Vanaf 1520 meter gaan we weer dalen . . . en dalen, helemaal tot de schitterende, zeegroene Reschensee met het Ortlermassief op de achtergrond. We zijn in Italië, onze mijlpaal!

Het is hier anders dan in Oostenrijk, minder gelikt, smallere straten, gevarieerder, wel even bloemrijk, leuk!
Wat wel gelikt is, is het fietspad, aangelegd met Europese steun. Het is nieuw geasfalteerd, het wordt geflankeerd door een decoratief boomstammenhek, het voert langs een schitterend bos en geeft een adembenemend uitzicht over het gigantische, blauwgroene meer en de hoge bergen aan de overkant.

We stijgen en we dalen. Het gaat in golven op en neer. En steeds maar dat meer, dat héle grote meer. Het is hier zó mooi. Ik kan het haast niet geloven. Ik wil wel foto's maken, maar dan kan ik wel aan de gang blijven. En nooit, nooit zal ik die pracht kunnen vangen.

In het stadje Malles Venosta hebben we een adresje uit het routeboekje uitgezocht. De cafébaas schudt z'n hoofd. Alles in de stad en in de weide omtrek zit vol vanwege een wielrennersmanifestatie. De man begint wat collega's voor ons te bellen (in het Duits!) en heeft uiteindelijk beet. Bedankt, vriendelijke man! We gaan al!

Mooi hotel is het, aan de buitenrand van het stadje. De bergen als decor, dus € 110,- hoppa! Niet zeuren, we hebben onderdak en zullen heerlijk slapen. Maar eerst een pizza aan de overkant. De pizzabakker staat demonstratief te jongleren met het deeg. Ik voel me nu pas waar ik de hele tijd had willen zijn: in bella Italia!