Dag 22 t/m 30

Dag 22 - Via Claudia Augusta

zondag 31 augustus, Malles Venosta - Merano, 68 km

Het eerste stadje (Glurns of Glorenza) is al gelijk erg leuk. Het is ommuurd en heeft veel historische charme. Nu we Rome hebben geschrapt, kijken we uitgebreider rond. Geen haast.

Er wordt hier Duits gesproken en naar het zuiden toe blijft dat nog wel even zo. We zijn in Zuid-Tirol, een provincie van Italië die tot de eerste wereldoorlog nog deel uitmaakte van Oostenrijk. Plaats- en straatnamen zijn tweetalig. De meerderheid van de mensen die hier wonen, voelt zich nog verbonden met Tirol in Oostenrijk. Nooit geweten.

Onze route voert ons langs de wild stromende Etsch. Eerst regent het, maar daarna straalt de zon weer. Dat treft, want we komen bij een mooie visvijver. Een goddelijke plek in de prachtige natuur.
We maken er een lekkere, lange pauze van met onze eigen koffie: heet water, een zakje Nescafé Espresso, gemengd met een zakje Nescafé Cappuccino. Goed roeren, klaar!

Als we even later nóg een mooie visvijver tegenkomen, twijfel ik, omwille van de tijd. Maar Jacques is niet zo streng. Vooruit, nog twee cappuccino op het terras. We zouden het wat losser doen.

Het mooie fietspad waarover de route voert, is met Europese steun aangelegd in het kader van het project Via Claudia Augusta, een fietsroute die de oude Romeinse weg zo goed mogelijk volgt. Een mooi initiatief, want er zijn wel héél veel mensen die daar plezier van hebben. En wij niet het minst.
Bovendien worden we voor onze oversteek over de Alpen buitensporig beloond. Eén glorieuze afdaling is het, al kilometers lang. Niet heel steil, maar genoeg om flink van te profiteren.

Helaas minder glorieus is het dat het de laatste 20 kilometer naar ons einddoel héél hard plenst! Misschien waren onze pauzes tóch wat lang, want het loopt al tegen zevenen als we druipend bij de jeugdherberg aankomen. Jacques had vanmorgen wel gebeld, maar kon niet reserveren. Evengoed denken we er terecht te kunnen, maar dat hebben we mis. "We zijn vol", zegt de receptie-mevrouw recht in ons gezicht. Huh? . . .
Wat een pech! Jacques vraagt aarzelend een tip voor een ander adres. Hij heeft z'n poncho voor de deur al uit gedaan, maar ik sta op de deurmat nog na te druipen, ondertussen meelevend en meewarig aangekeken door een paar vriendelijke mannen, die al onder de pannen zijn. Ik ben allerminst zielig, want onder m'n poncho ben ik kurkdroog. Maar dit theater is misschien toch ergens goed voor. Ja waarachtig . .

"Als jullie nog 10 minuten wachten, dan heb ik misschien tóch een kamer" zegt de dame. "Er hebben mensen gebeld. Ik wil de kamer tot zeven uur voor ze vasthouden, misschien komen ze nog." "Ik heb óók gebeld" zegt Jacques voorzichtig. "Maar ik kon niet reserveren". (oftewel: mevrouw, meet u niet met twee maten?). "Willen jullie dat, 10 minuten wachten?" De vriendelijke mannen lachen, ervan overtuigd dat we geen nee zullen zeggen. Hoopvol gaan we zitten op de plaats die de dame ons aanwijst. En om vijf over zeven komt het verlossende woord. We mogen blijven!

Het is altijd weer een verrassing hoe een jeugdherberg eruit ziet. Deze is op het eerste gezicht heel eenvoudig, maar we krijgen een gewone tweepersoons kamer (zonder stapelbedden), eigen sanitair en zelfs een balkonnetje. Het is top voor bijna nop (€ 48,-, incl ontbijt).

De pizza's in het nabij gelegen restaurant dat de dame ons als tip geeft, zijn meer dan voortreffelijk. "Cooking with love, provides food with a soul", lees ik op de muur. Ja, topkok, dat proeven we! Wij zijn helemaal gelukkig met alweer zo'n mooie dag!

Dag 23 - Levensgenieters

maandag 1 september, Merano, rustdag

"Wij zijn levensgenieters", dolt Jacques. "Hoe simpel kan het zijn? Je pakt de meest noodzakelijke spullen bij elkaar, stapt op de fiets, rijdt naar Italië en hebt een droomvakantie! ".
Hij is duidelijk in z'n nopjes, en ik ook. Tevreden aanschouw ik m'n kleine huishoudentje: de was op ons balkonnetje. Dat is alles.
Het leven kan simpel zijn voor wie z'n kop een tijdje diep in het zand wil steken. En dat willen we wel, zo'n vijf weken lang!

Klanten die mailen, houden we aan het lijntje: "Wij zijn fietsen . . . U hoort nog van ons" (iets beleefder geformuleerd).

Alweer een dagje vrij. Deze stad is bekend om z'n mooie villa's, die dateren uit de tijd dat de stad een kuuroord was. We willen elke bezienswaardige stad onderweg op ons gemak kunnen bekijken.

We kunnen alles lopend af. Is ook weleens goed voor de afwisseling. Met lopen gebruik je andere spieren.
We zien ze inderdaad, die mooie villa's, maar om nu te zeggen dat die de stad een identiteit geven . . . Het is alsof alles hier als los zand aan elkaar hangt.

Drommen toeristen lopen door de winkelstraten, langs de nieuwe boulevard en verder . . naar een pad aan de rand van de stad, waar, door een kloof in de diepte, de rivier de Passer zijn watervracht voert. Een lang voetpad slingert zich door botanische tuinen langs de bergwanden omhoog. Een soort verticaal park. Prachtig, die oude bomen met hun dikke, doorleefde stammen. De sfeer is hier heerlijk. Ik zou er wel de hele middag willen doorbrengen. De zon en de luwte (want in de stad waait het flink!) maken het ook een ideale plek om te bloggen.

En zo scheiden onze wegen weer. Ieder vermaakt zich op z'n eigen manier, totdat we elkaar weer opzoeken om te gaan eten. Jacques komt me een milkshake brengen en weet een Turk. Wat kan het leven simpel zijn en fijn!

Dag 24 - Kilometervreters

Dinsdag 2 september, Merano - Trento, 101 km

Jacques wil vandaag 100 kilometer fietsen naar Trento. Ambitieus plan! Ik zeg geen nee.

't Is gelijk blote armen weer. De zon schijnt fel, de wind is straf, maar blaast de goede kant op. Met goede moed en gezwinde vaart, vreten we kilometer na kilometer. Niet alleen de kilometers smaken ons goed, maar ook de appels en de druiven. Nooit zoveel appels bij elkaar gezien. En druiven, zeker zoveel als rond St.Emilion in Frankrijk.

Ik kan fotograferen wat ik wil, maar elk beeld knipt slechts een pover souvenir uit het prachtige landschap. Frustrerend, als je, zoals ik, bang bent het allemaal te zullen vergeten.
Slingerwegen leiden ons tussen fruitbomen door naar de hemelsblauwe Kalterersee. Het meer ligt daar als een belofte in de diepte en komt met elke bocht dichterbij. Wat is vakantiefietsen toch een mooie manier om te reizen! Het gaat niet te snel, het gaat niet te langzaam, het gaat precies goed.

Zolang we nog in de Alpen zitten, zullen we nog dalen. Het beetje klimmen van vanmorgen valt erbij in het niet. Maar we trappen ons evengoed een slag in de rondte, want Trento is nog ver . .

Gelukkig zit er al een trosje druiven in onze stuurtas. Salorno is niet alleen het eind van het Duitse taalgebied, maar ook van de zogenaamde 'Weinstrasse".
We zijn nu zeker dat we Trento wel gaan halen. Tijd om onze overnachtingsplaats te boeken. Booking.com weet weer iets leuks: Hotel Venezia, Piazza del Duomo (Domplein) € 61,-. Klinkt als een klok! Alleen voor de naam zouden we het al doen. Dus: "verzenden" en erop af.

Het laatste stuk valt best zwaar. Een lange weg in de volle zon, waar veel jonge hardlopers zich tot mijn verbazing de benen uit hun lijf rennen. Het moet een heel end voor ze zijn, helemaal uit Trento.

We zijn behoorlijk gaar door het warme weer. Dat ons adresje zo mooi gelegen is, maakt alles goed: in het kloppend hart van de stad, op het schitterende Piazza del Duomo met een Romaanse fontein, een prachtige Dom en terrasjes rondom.

's Avonds belt onze Bart. Hij is over z'n stuur op het fietspad gesmakt toen hij in het donker over een hobbel stuiterde. Er was geen hond in de buurt. Gelukkig kon hij zelf thuiskomen. Veel bloed, pijnlijke kaak, geschaafde handen en een diepe jaap in z'n kin, waarvan het bloeden nog niet wil stoppen. M'n hart draait om. De wond moet natuurlijk gehecht worden en misschien zit er wel een scheurtje in z'n kaak. Ongerust kraam ik allerlei adviezen uit. Maar nee hoor, hij gaat niet naar de eerst hulp, hij kijkt het nog aan. O, o, . . . was ik maar thuis . . .

Dag 25 - Trento

Woensdag 3 september, rustdag Trento

Eerst m'n kind sms-en hoe het gaat. Hij wordt er wakker van! Het is acht uur. Oeps. moest hij dan niet zo z'n werk bellen?
Hij is in elk geval niet in coma geraakt of dood gebloed. Waar je als moeder toch allemaal niet over in de rats kan zitten . . . . Even later schrijft hij dat hij een afspraak bij de huisarts heeft gemaakt, godzijdank.

Trento, bekend vanwege het Concilie van Trento, is ook een studentenstad. Het oude centrum is niet zo groot, maar wel heel mooi, met veel monumentale gebouwen, oude fresco's en klinkende straatnamen als Via San Lorenzo, Via Guiseppe Verdi en Via Gallilea Gallileo!
Museumgangers zijn we niet. We snuiven de sfeer van een stad liever met grote halen op. Kost minder tijd, vergt minder geheugen en geeft veel meer ontspanning. We zijn niet op studiereis, maar op vakantie!

Na onze stadswandeling en een terrasje, wandelt Jacques naar het station voor een krantje en zetel ik me bij de fontein met m'n tablet. Lekker schrijven en af en toe opkijken om te zien wat er om me heen gebeurt: ouders met kleine kinderen, gespetter, koerende duiven, gefotografeer. Wat een toeristen nog in september!
Dan wandel ik over de laan met oude bomen langs de rivier de Brenta, die, nu hij bijna beneden is, nagenoeg is uitgeraasd. De zon schijnt. Niets hoeft vandaag. Voor de studenten wel. Die hollen me langs de Brenta steeds puffend voorbij. Die hype van dat hollen, dat is me wat. Is het niet beter de menselijke natuur te volgen? Matig bewegen: wandelen, tuinieren, fietsen, zwemmen . . . . Zijn we daar niet voor gemaakt? Hollen lijkt me pas nuttig als je achterna gezeten wordt.

Jacques sms-t of ik voel voor een ritje met de kabelbaan. Na tien minuten sta ik al voor z'n neus, niet wetend dat hij zo dichtbij was. Wat voor ons een attractie is, is hier openbaar vervoer. Twee gondels, één heen en één terug, naar en van een dorp op de berg. Kleine onderneming, grote beloning. Heel Trento ligt aan onze voeten.

Bart laat weten dat de wond gehecht is. Geen litteken voor het leven dus en die kaak zal ook wel meevallen. Fijn bericht!

Terwijl wij ons aan de laatste zonnestralen op het Piazza Duomo laven, genieten we van de Italiaanse cappuccino. De échte, onvervalste, die van boven tot onder schuimt. En daarna wandelen we naar een pizzeria voor een kroon op de dag, een heerlijke, relaxte dag.

Dag 26 - Mevrouw Jokkebrok

Donderdag 4 september, Trento - Cartigliano, 115 km

Het heeft geregend. Op het Piazza del Duomo is een markt opgebouwd. Daarvan gaan wij niet profiteren. De beuk moet erin. We zullen moeten klimmen en flink ook, 6-10%, oef! Gelukkig is het maar 6 kilometer en zet de daling zich daarna weer voort.

De route is aanvankelijk een beetje gewoontjes, maar dat keert zich weldra ten goede. Al na 20 kilometer rijden we tegen een meer aan . . . . een héél groot meer. Een verlaten badmeestershokje lijkt ons een mooie uitkijkpost en een ideaal nestje om koffie te drinken. We passen er samen precies in. Houten trapje op, niemand te bekennen, uitzicht voor ons alleen: een weidse, kalme waterspiegel met nevelige bergen aan de horizon. In de verte een paar zeilbootjes . . . We worden er zelf zó kalm van, we zouden de tijd haast vergeten . . . .

Dan scheuren we ons los van dit eldorado, we moeten voort. Verhip, we waren toch niet alleen aan het meer! Aan de overkant van dit Lago di Caldonazza liggen vakantieparken zij aan zij. Zal druk zijn in de zomer!

Plotseling begint het fietspad weer: de Via Claudia Augusta, die ons al zoveel moois heeft gebracht. Het pad voert ons de hele verdere tocht langs frisgroene bomen, wolken wilde bloemen, wilde rivieren en hoge bergen. Andere fietsers zijn er haast niet.
"Het lijkt wel de hemel", zegt Jacques, "We kunnen zeggen dat we in de hemel zijn geweest!". Hij haalt me de woorden uit de mond. Dit landschap is van een oogverblindende en onbeschrijflijke schoonheid! Misschien niet de hemel, maar wel het aards paradijs!

En dan - het was ons voorspeld - houden de Alpen abrupt op. Weg bergen! We zijn er doorheen. Gek, ik mis ze al gelijk! Wat een rare, lege horizon! Ons volgende adres zal op vlak land zijn.

In de geweldig leuke plaats Bassano del Grappa brengt Mio ons naar het overnachtingsadres. We hadden er wel wat extra kilometertjes voor over om in deze stad uit te komen en het is nóg leuker dan we hoopten. Deftige huizen, mooie bruggen, gezellige pleinen, jonge mensen . . . Hippe stad! Hier gaan we overnachten en daar verheugen wij ons op. Alleen vreemd dat er niemand thuis is. En wat staat er eigenlijk op het straatnaambordje? Viale del Grappa in plaats van Via del Grappa?! Het is ons een raadsel! Waar is die Via dan?

Jacques belt het adresje, maar halverwege het gesprek is de batterij van de telefoon leeg. Aan mijn telefoon hebben we niets, want daar staat het nummer niet in. "Naar een café", zegt Jacques, "dan leggen we m'n mobiel aan de prik". Met een herstelde verbinding en de vriendelijke tolkhulp van de cafébaas komen we erachter dat Via del Grappa in het dorp Cartigliano is, zes kilometer verderop. Wat een desillusie! Daar gaat onze mooie stad! En nu gaat het nog regenen ook!
Het schemert, dus alle veiligheidsattributen komen weer tevoorschijn. We hebben al een end door de stad gefietst om dit adres te vinden en moeten er nu weer uit.

Met 115 kilometer op de teller komen we om negen uur in het dorp aan.
Het huis is echt top, de hele benedenetage is voor ons. Net een museum, vol met antiek meubiliar en dito schilderijen. Maar de deftige mevrouw houdt zich (volgens mij) wél van de domme. Ze zegt dat het wel vaker voorkomt dat mensen verkeerd rijden. Maar hoe zou dat komen? Ik snap het wel. Aan booking.com heeft ze de stád als adres opgegeven, niet het dorp (anders blijven de klantjes weg). Jacques laat het nog vertwijfeld zien op z'n telefoon. "Voorstad", legt ze uit. Misleiding mevrouw Jokkebrok? Daar houdt Ien niet van!

Dag 27 - Venetië

Vrijdag 5 september, Cartigliano - Venetië, 98 km

We hebben heus genoten van het oude huis met de schilderijen, het antiek, de authentieke luiken en de privacy, maar het gevoel in het ootje te zijn genomen ijlt nog na. Door de sluwe truc van mevrouw Jokkebrok hebben we een geweldige stad gemist. Laten we dat maar goedmaken in Venetië.

Nu we de Alpen verlaten hebben, lijkt het klimaat anders. Het is zwoel, al gelijk in de ochtend. Palmbomen staan langs de weg en in de tuinen. Het wordt vandaag 27 graden. Kan ook een weeromslag zijn. Nog één keer zien we ze in de verte, de Alpen. Wat waren jullie prachtig en machtig zeg!

Over de route kan ik kort zijn: die is niet meer zo interessant. Alleen de eerste vijftien kilometer, met inbegrip van onze verblijfplaats Cartigliano (wat toch een verrassend aardig dorpje is) en het volgende stadje Citadelle zijn de moeite waard. De rest is te druk of te saai (althans, voor verwende fietsers als wij).

Gaandeweg vallen ons de roze schellen van de ogen. De fietsroute Via Claudia Augusta is duidelijk ten einde. Italië is ineens een gewoon land zonder hemelse allure. Veel huizen schreeuwen om onderhoud en ook het gebroken asfalt, waarover wij ons schokkerig voortbewegen, doet dat. De vergane glorie kan schreeuwen wat het wil, aan geld voor renovatie zal het wel ontbreken. En wij komen weer met beide benen op de grond te staan.

Zoekend op een kruispunt met drukke wegen, schiet een Italiaan ons ongevraagd te hulp. Hij parkeert z'n auto langs de weg en springt breed glimlachend en met zwierige elegance uit z'n dikke auto om ons van dienst te kunnen zijn.
Wat dat betreft is het in elk land hetzelfde: mensen zijn begaan met het lot van een dolende reiziger. Ze stoppen uit zichzelf, draaien hun raampje open, rijden je een eindje voor, tekenen een plattegrondje, gebaren met handen en voeten, en ook al spreekt de helft geen Duits of Engels, ze zijn vastbesloten je weer op het goede spoor te helpen.

We boeken vast een kamer in Venetië voor een vriendelijk prijsje: € 80,- weekendtarief, daarna € 50,-. Een hostel. Dan is dat alvast geregeld.
Nu nog zien er te komen . . .

Het wordt snel later. Door de lawaaierigheid van het autoverkeer willen we uiteindelijk wel eerder stoppen en pas morgen door. Maar een annulering kost ons de overnachtingsprijs, dus dan toch maar even flink zijn . . .

Nabij Venetië valt er nog weinig schoons te ziens. Verkeer, verkeer, verkeer . . . en fabrieken. Maar dán verschijnen de borden met de naam Venetië. Het kan echt niet lang meer duren. Maar goed ook, want het schemert alwéér! En nu loert er serieus gevaar. Het lijkt wel of we over de snelweg gaan! Maar dat hoort zo hier, zien we aan een enkele fietser . . .

Het gekke is, we hebben nooit geweten dat Venetië een eilandengroep in de zee is. We moeten over een héle lange, hele drukke brug om er te komen. Knipperend met ledlichtjes en wapperend met gele vlaggen en jassen schieten we over de wel 10 kilometer lange Ponte della Liberta, die Venetië met het vaste land verbindt. We lijken wel ziekenwagens! Jacques gaat voorop als onbevreesd en onverveerd leider, ik volg hem als bange muis die duizend doden sterft. Het ís er wel, een voetpad/fietspad op die drukke brug, maar dat zien we pas later. Het begin hebben we gemist. Nu ligt het onbereikbaar achter de hoge vangrail, waar we met onze fietsen van ze lang zal ze leven niet overheen kunnen. Stoppen zou nog gevaarlijker zijn.

Het is zoals Jacques zei: "Als het onze tijd is, gaan we". Blijkbaar is het onze tijd nog niet. We hebben het overleefd. Op het aankomstplein is het een drukte van belang met al die toeristen die naar het centrum willen. Wij willen dat ook, maar waar laten we de fietsen? Ze mogen niet mee op de boot en de VVV is dicht.

Jacques krijgt een heldere ingeving als hij een parkeergarage ziet. Dáár zullen onze fietsen veilig staan! Als dieven in de nacht sluipen we door de voetgangersdeur naar binnen en parkeren onze fietsen op een motorplek. Kop tegen kont, dubbel op slot en fietspyjama eroverheen. Ziezo, morgen zien we wel verder.

Ik ruik de zee. Waterbus nummer 2 brengt ons naar ons Venetiaans eiland Guidecca. Daar aangekomen is het is nog veel vragen, zoeken en sjouwen in het donker, maar alles komt op z'n pootjes terecht. Een ruime 2-persoons kamer met sanitair. Morgen wakker worden in Venetë. Nu lekker slapen . . . zzzz

Dag 28, zaterdag 6 september, Venetië

Het hostel ligt tegenover een universiteit en wordt gedreven door studenten. We voelen ons lekker vrij, vooral op het enorme dakterras, vanwaar we een fantastisch uitzicht hebben over de hele stad! Het klimaat is nu zomers, dus gaan we er heerlijk ontbijten en van bovenaf kijken naar het drukke vaarverkeer. Plezierboten, gondels, waterbussen, catamarans en immense cruiseschepen, het is een waar spektakel. En dat is nog niet alles! Haast alle kathedralen en monumenten zijn vanaf onze uitkijkpost in één blikveld te overzien. Met onze plattegrond in de hand kunnen we ze van bovenaf zó identificeren.

We hebben nog plichten vandaag. We moeten terug naar de parkeergarage waar onze fietsen staan. Misschien vast betalen, voordat ze worden weggehaald. En wat zien we daar? De fietspyjama ligt er al half naast. Er heeft iemand onder gekeken, maar verder is er gelukkig niets aan de hand . . . of toch? Een beveiliger komt op hoge poten aanlopen, boos zwaaiend met een kettingslot, wat hij van plan was erop te doen. We zijn nèt op tijd. "Hier mag u helemaal niet staan. Wegwezen! Meteen! Anders zwaait er wat!" Tut, tut, ho, ho, meneer de bullebak, we vliegen al! Ciao!
In de naast gelegen parkeergarage mogen we gelukkig wel staan voor € 10,-/24 uur/fiets. Puik!

Gelijk maar bij het station informeren naar de terugreis. Vanaf Venetië kan helaas niet meer met twee fietsen. Wél vanaf Verona, een uur met de trein hier vandaan. Daar zullen we bij de treinwinkel van de Deutsche Bahn ook de verdere reis kunnen boeken. Niet eens zo gek, Verona, . . . Pikken we die stad ook nog mee!

Nu gaan we de toerist uithangen. We nemen waterbus lijn 1, die langs alle highlights gaat. Heerlijk zo op het water, veel leuker dan op een cruiseschip. En we kunnen zo lang blijven zitten als we willen, met de zon op ons gezicht, de wind door onze haren en de blik dwalend in de rondte. Ik geniet totdat ik m'n ogen niet meer open kan houden. Ik val in slaap. Toch te moe, na al het gedoe. De helft van de highlights mis ik daardoor, maar ach . . . dan wandelen we toch nog even door de stad? Ook leuk. Of niet?

Ze zijn prachtig, al die gebouwen en het schitterende plein van San Marco, maar het is er wél druk ook, en het is vermoeiend, dat geslenter in de zon. Om alles te gaan bekijken, daar zijn we echt te lui voor. We zijn wel toeristen, maar échte, dát niet. We doen maar een beetje wat we leuk vinden en dat is niet perse wat de boekjes ons voorschotelen.
Weet je wat? We nemen een andere boot. Kan allemaal met ons abonnementje. En zo varen we heen en weer, van de ene naar de andere kant tot we helemaal voldaan en tevreden zijn. Venetië is het mooist vanaf het water.

De boot terug naar het hostel gaat een beetje mis. Verkeerde boot, verkeerde aansluiting. We moeten het nog leren. Nu is het alwéér laat. Geeft niks. We blijven lekker thuis en smikkelen van ons gezonde maaltje uit de supermarkt om de hoek. Wijntje erbij, uit de plastic glaasjes die speciaal daarvoor meegenomen zijn. Hè, hè, zó is het goed . . Even bijkomen . . . Zo'n dag is haast nog vermoeiender dan fietsen . . .

Dag 29 - Neerdalen

Zondag 7 september, Venetië 2

Ik zou hier na het ontbijt wel de hele dag willen blijven. Gouden plek, zo'n dakterras voor ons alleen. Maar ja, we hebben ons abonnementje op het botennet. En we hebben ook geen haast . . . helemaal niet. We doen het rustig aan . . neerdalen, heel rustig neerdalen . . . gewoon genieten . . . en vooruit, nog een klein beetje toeristje spelen . . . vanmiddag pas.

Jacques komt met koffie . . . en pas als we uitgelummeld zijn, staan we op. Laten we eerst ons eigen eiland maar eens ontdekken: Guidecca. Het is hier heus ook leuk. Het échte leven speelt zich hier af, met weinig toeristen. Het eiland is lang en smal. Langs de kade zijn terrasjes met uitzicht op de overkant, maar als je door een dwarssteeg loopt, kijk je over de Adriatische Zee! Het is als een dorp bij de grote stad. Wél de lusten, niet de lasten. Fijn, rustig eiland.

Om drie uur gaan we naar de overkant en om zes uur zijn we alweer terug. Venetië is werkelijk schitterend, maar wij gaan nu toch maar weer het dak op! Wel tot zonsondergang.
Er komt een cruiseschip voorbij. Een reusachtig schip, hoger dan de huizen, hoger dan de kerken. Onwerkelijk, dat zoiets bestáát! Rustig vaart het door de zeestraat. Wij kijken het ongelovig na totdat het uit het zicht verdwenen is . . Ja, Venetië . . . het is een andere wereld . . .

Overmorgen zullen we mét fietsen met de nachttrein via München naar huis gaan. Bart heeft het voor ons uitgezocht. Maar eerst nog een dagje Verona . . . Hoe zou het daar zijn?

Dag 30 - Verona

Maandag 8 september, de trein naar Verona.

Nog steeds komen drommen toeristen aan op het station in Venetië. Het seizoen is nog lang niet voorbij. Verona schijnt ook leuk te zijn en minder toeristisch . .

Bij aankomst op het station aldaar, zoeken we een overnachtingsplek. En jawel, midden in het centrum is een leuke B&B voor het zachte prijsje van € 60,- Het leuke bij booking.com is dat je via beoordelingen een aardige inschatting kunt maken van wat je te wachten staat (wél kijken dan).

We staan voor een oude, dubbele deur nabij het Piazza del Erbe. Er wordt niet open gedaan, maar onder de bel staat het telefoonnummer. Even later verschijnt de vriendelijke eigenaar, die ons uitgebreid ontvangt en ons van toeristeninformatie voorziet, compleet met plattegrond en tip voor een restaurantje. Gelijk maar rondkijken hier.

We wandelen door de stad, beklimmen een berg, bezoeken de camping waar iedereen zo wég van is en prijzen ons gelukkig met onze verzorgde B&B van waaruit we gemakkelijk het oude centrum kunnen bestrijken. Sightseeingbussen rijden rond, maar wij hebben onze fietsen waarmee we in alle straten kunnen komen. Verona is gezellig en mooi, maar ook een beetje aftands, op de belangrijkste gebouwen na, die gerestaureerd zijn. De Arena, waar beroemde opera's worden opgevoerd, staat momenteel in de steigers, evenals de Dom.

Wat hebben we al veel monumenten gezien tijdens onze fietstochten! Te veel om op te noemen. Dit was weer zo'n fantastische reis!

Met een dineetje in het aanbevolen restaurantje (met heerlijke wijn!), sluiten we deze fietsvakantie weer waardig af!